آمریكای اول، آمریكای تنها
به گزارش خبرگزاری نفت و گاز یك پژوهشگر روابط بین الملل اظهار داشت: ایالات متحده با خروج از برجام امروز خود بعنوان تهدیدی برای سیاست و امنیت بین الملل به حساب می آید و رویه ای را كه بنا نهاده بگونه ای پیش رفته كه برخی ناظران، از تغییر ساختار شورای امنیت سخن می گویند.
به گزارش خبرگزاری نفت و گاز به نقل از ایسنا، مسعود ابوطالبی، پژوهشگر روابط بین الملل در یادداشتی با عنوان " آمریکای اول، آمریکای تنها " نوشت: با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نوع مواجهه و مواضع نامزدهای انتخاباتی بیشتر از آن که نشات گرفته از نیازهای داخلی و واقعیت های بین المللی باشد کشاکشی تاریخی و کلاسیک میان دو حزب رقیب است. از آغاز ریاست جمهوری دونالد ترامپ اساس سیاست های داخلی و خارجی او بر بنیان مخالفت و سرکوب سیاست ها و اقدامات دموکرات ها بنا نهاده شده و در بازه کنونی به بالاترین سطح خود رسیده است.
نمونه بارز اقدامات واکنشی دونالد ترامپ در عرصه بین المللی خروج غیرقانونی از توافقات بین المللی با اتکا به یک جانبه گرایی و توسل به زور است. نگاهی به دیدگاه های طرفداران روز گذشته و مخالفان امروز وی که حتی با وجود هم حزبی بودن به مخالفت شدید با او پرداخته اند گواه این مدعاست که خط مشی دونالد ترامپ در سیاست خارجی متاثر از دو نگاه است: نابودی دستاوردهای دموکرات ها و تزریق نگاه شخصی متکی بر منفعت یکجانبه. برای این منظور می توان صحبت های اخیر جمهوری خواهان مخالف وی را در گردهمایی ملی دموکرات ها پیگیری نمود.
خروج ایالات متحده از برجام را هم می توان در جهت همین نگاه تحلیل نمود. برجام تا این جای کار به شکلی قربانی سیاست داخلی آمریکا شده است. شاید بهترین تعبیر برای سیاست خارجی ترامپ، عدم شناخت از دیپلماسی و ساز و کارهای بین المللی باشد. واقعیات روابط بین الملل امروز این نگاه یک جانبه را نمی پذیرد؛ زیرا:
۱-سیاست بین الملل با ورود بازیگران منطقه ای، فرامنطقه ای و تروییکای آسیایی، اروپایی و آفریقایی شکل جدیدی به خود گرفته است. سازمان های بین المللی متعاقب این ساختار جدید طبیعتا با تشکیل توافق نامه ها و اتحادیه ها چارچوبی را شکل خواهند داد که به صورت شبکه ای می تواند نظم بین الملل را بگونه ای دیگر تأمین نماید.
۲- هر رابطه ای در عرصه بین الملل با عنایت به میزان پویایی آن می تواند دستخوش تغییر شود؛ بارزترین نمونه آن دو شکست سیاسی اخیر آمریکا در شورای امنیت سازمان ملل است که حتی متحدین نزدیک و کلاسیک ایالات متحده هم از قطعنامه های پیشنهادی آن کشور در جهت تمدید تحریم تسلیحاتی ایران و فعال نمودن مکانیسم ماشه حمایت نکردند. این عدم حمایت در جهت حفظ صلح و امنیت بین المللی است که در ماده ۱ منشور اهداف سازمان ملل متحد به صراحت بیان شده است.
۳- نگاه یکجانبه و اتکای به ساختار ناکارآمد شکل گرفته از دوران جنگ سرد به انزوا و طبیعتا فروپاشی می انجامد. شعار دونالد ترامپ از "آمریکا اول" به "آمریکا تنها" تبدیل گشته است. نگاه یکجانبه همینطور نمی گذارد ایالات متحده از اقدامات نادرست بین المللی دست بردارد، چون آنرا مخالف منافع ملی خود می داند.
۴- نگاه افراط گرایانه و پروژه انگاشتن جهانی شدن، خود از عوارض یک جانبه گرایی است؛ در حالیکه مقوله جهانی شدن یک فرایند غیر ارادی در تمام سطوح بین المللی است. این نگاه یک جانبه گرا که به صورت حداکثری در دولت کنونی آمریکا جریان دارد بیشتر از سطح بین الملل در سیاست داخلی آمریکا هم مشهود است. اعتراضات گسترده در ایالت ویسکانسین و کنوشا و جنبش هایی مانند "جان سیاهان مهم است" بیشتر از هر چیز نشان داده است که ایالات متحده حتی به مردم خود هم نگاه یک جانبه دارد.
واقعیت روابط بین الملل امروز "دیپلماسی چندجانبه" است و برجام بارزترین نمونه آن است. این توافق با هر سطح تحلیلی یک توافق بین المللی چندجانبه بود که به رشد همکاریهای بین المللی در سطح سیاسی همه جانبه کمک کرد، گفت وگوهای بین المللی را ارتقا بخشید و در جهت اصل استقلال کشورها منافع مادی و اقتصادی برای ایران به همراه داشت. خروج ایالات متحده از این توافق در وهله اول، "نه" گفتن این کشور به نظم جدید بین المللی است؛ ساختاری که در آن، کشورها هم در جهت تأمین منافع ملی خود عمل می کنند و هم در سطح بین المللی به سمت صلح و امنیت پیش می روند. ایالات متحده با خروج از برجام امروز خود بعنوان تهدیدی برای سیاست و امنیت بین الملل به حساب می آید و رویه ای را که بنا نهاده بگونه ای پیش رفته که برخی ناظران، از تغییر ساختار شورای امنیت سخن می گویند. تغییر ساختار شورای امنیت در دراز مدت و با عنایت به واقعیات پیشتر گفته شده می تواند مطرح باشد؛ اما بعضی از تحلیل گران، این ساختار را صرفاً جهت فشار بر ایران و تصویب خواسته های غیرقانونی ایالات متحده می دانند. در همین راستا، سکان سیاست خارجی در دولت دونالد ترامپ در دستان کسی است که مشوق او برای تحریم، تهدید و فشار است؛ نتیجه اش انزواهای سیاسی اخیری است که نصیب خود کرده و نام خویش را بعنوان فردی که برای جبران ناکارآمدی اش شورای امنیت را هم تهدید می کند در تاریخ ثبت کرده است. تحریم، ابزاری است که در جبران کاستی های دیپلماتیک می تواند بعنوان آخرین ابزار به کار گرفته شود نه نخستین راه و نه صرفاً بعنوان بازوی اجرایی توسل به زور.
منبع: oilna.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب