مردان سانچی زنده اند؟
خبرگزاری نفت و گاز: تماس ها، شماره های مشکوک، قبض موبایل و آن چند ثانیه صدایی که از داخل نفتکش انتشار یافت، تنها دلخوشی هایی است که برایشان مانده. تنها نشانه هایی به جهت اینکه چندین سال به زنده بودن عزیزشان امید داشته باشند.
به گزارش خبرگزاری نفت و گاز به نقل از ایسنا، روزنامه «شهروند» در ادامه نوشت: چهار سال قبل ولی هنوز هم چشم انتظارند. چشم انتظار یک نشانه یا ردی از مردانی که بگفته خودشان روی نفتکش عظیم در قعر دریا ناپدید شدند؛ امیدشان را از دست نداده اند. پس از این همه سال باز هم منتظرند که مسافرشان از در وارد شود، آنها را بغل کند و بگوید که چقدر دلتنگ شان بوده است. حادثه برای آنها تمام نشده است. سوگواری نمی کنند. به عزا ننشسته اند و هیچ گاه در این سال ها لباس سیاه به تن نکردند. فقط دلتنگ شده اند و می خواهند هرچه سریعتر خبری از سرنوشت عزیزشان بگیرند. غم دوری آنها را از پای درآورده، ولی آنقدر امید دارند که دست از تلاش برنداشته اند. خانواده های قربانیان کشتی غرق شده سانچی سال هاست که منتظرند تا عزیزشان برگردد. آنقدر به زنده بودن مسافران آن نفتکش معروف اطمینان دارند که با تلاش و دوندگی زیاد توانستند گواهی فوت آنها را باطل کنند. تنها خواسته شان این است که نشانه های زنده بودن را پیگیری کنند. اشک می ریزند و از این که کسی به فریادشان نمی رسد و هیچ کس به سرنخ های حیات اهمیتی نمی دهد، گله دارند.
مردان سانچی ۱۶ دی سال ۹۶ بود که در اقیانوس سوختند و به قعر دریا رفتند. ۳۲ سرنشینی که فقط پیکر سه نفر از آنها به وطن بازگشت. حالا چهار سال از آن روز وحشتناک گذشته است. چهار سالی که برای خانواده ها به اندازه یک عمر بود. هنوز این پرونده باز است و مسیر خودش را طی می کند. در این زمان شرکت ملی نفتکش ایران بعنوان متولی اصلی، پیگیری های لازم را انجام داد؛ از اقدامات حقوقی این حادثه گرفته تا بررسی دسترسی به لاشه آن نفتکش عظیم که در عمق ۱۲۰ متری دریای چین آرام گرفت. رسیدگی به خانواده های دریانوردان سانچی هم بخش دیگری از اقدامات این مجموعه بود. برخی از خانواده ها اما هنوز هم دل هایشان در سانچی جا مانده و چشم به راه خبری از آن سوی آب های چین هستند. قاطعانه از زنده بودن این مردان حرف می زنند و حتی یک درصد هم به مرگ اعتقادی ندارند.
پسرم عضو هلال احمر بود
چندی بعد از تصادف سانچی با کشتی «کریستال» بود که به درخواست علی ربیعی، وزیر وقت کار، گواهی فوت قطعی ۳۰ خدمه ایرانی آن صادر شد. همین موضوع موجب شد که برخی از خانواده های خدمه سانچی نسبت به صدور گواهی فوت به دادگاه شکایت کنند. این شکایت خانواده های خدمه سانچی موثر هم بود، به صورتی که با رأی قاضی رضا احمدی فیروزجایی در شعبه ۱۱۵ دادگاه عمومی حقوقی مجتمع شهید باهنر تهران، گواهی های فوتی که از سازمان ثبت احوال کل کشور برای ۹ نفر از خدمه کشتی سانچی صادر شده بود، ابطال شد.
با ابطال این گواهی ها، حالا این خانواده ها بیشتر از گذشته انتظار می کشند. درست مثل پدر سجاد عبداللهی که هنوز منتظر است و امید دارد که روزی سجاد باردیگر به خانه برگردد: «سجاد متولد سال ۷۴ بود. خیلی به این شغل علاقه داشت. از طرفی بیش از ۵ سال عضو هلال احمر شهرستان ممسنی از استان فارس بود و حدودا در تمام ماموریت های هلال احمر بصورت داوطلبانه شرکت می کرد. او با پسرخاله اش پوریا وارد دانشگاه دریایی شدند. نخستین بار بود که سفر می کرد. خیلی ذوق داشت. ۲۵ آذر سال ۹۶ بود که حرکت کردند. از روی کشتی دو بار با من تماس گرفت. یک دفعه وقتی چابهار بودند، یک دفعه هم وقتی نزدیک سنگاپور بودند، تماس گرفت و اظهار داشت که هفت روز بعد برمی گردند. خیلی خوشحال بود، اما دیگر صدایش را نشنیدم. تا این که آن حادثه پیش آمد. پس از آن، تمام شواهد نشان داد که پسرم و بقیه هنوز زنده اند.»
نشانه ها را پیگیری کنید
عبدالله عبداللهی درباره این شواهد و سرنخ ها به «شهروند» می گوید: «چندین بار با ما و چند خانواده دیگر با پیش شماره های کشورها مختلف تماسهای مشکوک گرفته شد. گاهی اوقات کسی حرف نمی زد. گاهی اوقات هم فردی انگلیسی زبان به ما می اظهار داشت که فرزندمان زنده است و از او خواسته که با خانواده اش تماس بگیرد و خبر بدهد. این تماس ها تا مدت ها ادامه داشت. هرازگاهی این تماس ها برقرار می شد، اما وقتی پیگیری کردیم، ترتیب اثر داده نشد و پیگیری های ما هم به نتیجه نرسید. وقتی می گوییم آنها زنده اند کسی به حرف مان توجهی نمی نماید. هیچ کدام از این نشانه ها را پیگیری نمی کنند.»
با غمی که در صدایش موج می زند، ادامه می دهد: «همان چند ثانیه صدایی که از روی نفتکش و در لحظات آخر انتشار یافت، گویای نجات بچه هاست. صدای میلاد عنایتی بود که مسئولیت هدایت کشتی را به عهده داشت. پس از آن کاپیتان بالا می آید. صدای میلاد عنایتی است که به کاپیتان می گوید استرس دارم. پس از آن کاپیتان همه بچه ها را به بیرون از کشتی هدایت می کند. حتی به زبان انگلیسی از دو بنگلادشی هم می خواهد که به بیرون بپرند و سوار قایق شوند. همان صداها گویای این است که بچه ها زمان حادثه از کشتی خارج شدند. برای همین امکان ندارد آنها مرده باشند.»
چشم انتظاریم
خواسته اش این است که مسئولان به نشانه ها اهمیت بدهند و رسیدگی بیشتری داشته باشند: «اگر می گویند که بچه ها مرده اند حداقل یک نشانه به ما بدهند. ردی از فرزندان مان بدهند تا ثابت شود جان باخته اند. ما اگر می گوییم زنده اند، نشانه و سرنخ داریم. اما آنها هیچ مدرکی ندارند.
سال هاست که چشم انتظاریم. بین زمین و آسمان معلق مانده ایم. کسی به ما گوش نمی نماید. هیچ دلیل قانع کننده ای برای مرگ بچه های ما ندارند. خواسته ما این است که اگر آنها مطمئنند که بچه ها مرده اند، حداقل یک نشانه بدهند. اگر نشانه ندارند لااقل جست وجو کنند؛ یک رد یا نشانه ای که من بتوانم قانع شوم سجاد مرده است. هیچ اثری از سجاد ندارند. ما باورمان نمی گردد که بچه هایمان مرده اند. حدس مان هم این است که جایی اسیر یا گروگان گرفته شده اند. کاش کسی پیدا شود به حرف ما گوش کند و این مسائل را پیگیری کنند تا حداقل کمی آرام شویم.»
ماجرای تیک آبی تلگرام و قبض موبایل
تا ۱۳ ماه قبض موبایل فرزندش صادر می شد. با پول های زیادی که همگی برای رومینگ بود. مهدی سادگی یکی دیگر از مردان سانچی است که حالا خانواده اش از بقیه اطمینان بیشتری برای زنده بودن او دارند؛ چون قبض موبایل و تیک های آبی تلگرامش گویای همه اینهاست. مادر مهدی در گفت و گو با «شهروند» این ماجرا را این طور روایت می کند: «پسرم متولد سال ۵۸ بود. عاشق کارش بود. زمانی که روی کشتی بود چندین بار با من تماس گرفت. آخرین بار اظهار داشت که چند روز بعد برمی گردند، ولی دیگر از او خبری نشد. مطمئنم که پسرم هنوز زنده است، چون تا ۱۳ ماه پس از حادثه قبض موبایل برایش صادر می شد؛ مبلغ های ۹۰ هزار تومان به بالا. وقتی ریز هزینه های موبایلش را گرفتیم همه آنها رومینگ بود. این یعنی موبایل پسرم جایی در خارج از کشور فعال شده بود. از طرفی چون به زنده بودن او اعتقاد داشتیم، من و همسرش چندین بار با تلگرام به او پیام فرستادیم. چند ماه پس از حادثه ناگهان تلگرام پسرم آنلاین شد. تمام پیام ها سین شد و تیک آبی خورد. از شدت هیجان نمی دانستیم باید چه کار نماییم. ما همه این مدارک را به دادگاه ارائه کردیم.»
او ادامه می دهد: «درست ۱۱ ماه پس از حادثه باردیگر پیام های ما تیک آبی خورد و تلگرام پسرم آنلاین شد، اما وقتی اینها را گفتیم کسی پیگیری نکرد. از طرفی ما هم تماسهای مشکوک داشتیم. یکی، دو بار مردی انگلیسی زبان با عروسم صحبت کرد و اظهار داشت که مهدی زنده است و از او خواسته با ما تماس بگیرد. همه این مدارک در اختیار دادگاه است. اینها نشانه زنده بودن این مردان است. اگر هنوز هم زنده باشند و به کمک ما نیاز داشته باشند چه؟ ما فکر می نماییم که یا اسیر شده اند یا زندانی یا به گروگان گرفته شده اند. کاش کسی به داد ما برسد. زندگی ما چهار سال است که معلق مانده است.»
پسرم زنده است
ثریا حسینی، مادر پوریا عیدی پور است. پسر ۲۲ ساله ای که روی کشتی سانچی سرنوشتش نامعلوم شد. او نیز مطمئن است که پسرش هنوز زنده است و به کمک آنها نیاز دارد: «من ۲۲ سال زحمت کشیدم و پسرم را بزرگ کردم. ولی فقط ۲۲ روز او را به شرکت نفت امانت دادم. حالا دیگر از او خبری نیست. آخرین بار روی کشتی بود که با من تماس گرفت. گفت هفت روز دیگر برمی گردند. می گفت از مکالمه اش هفت دقیقه مانده و می خواهد روز آخر باردیگر تماس بگیرد، ولی دیگر هیچ تماسی از او نداشتیم.»
جسد را تحویل دهید
در میان خانواده ها اما هستند کسانی که مرگ را پذیرفته اند و هیچ اعتقادی به زنده بودن مردان سانچی ندارند. مانند پدر حسین جهانی که با همسرش ساقی فعال روی سانچی قربانی شدند: «ما مرگ را پذیرفته ایم. می دانیم آنها قربانی شدند. دل مان خون است ولی می دانیم که آنها مرده اند. پسرم عاشق کارش بود. با همسرش روی کشتی سفر می کردند. آخرین بار روزی که در تهران زلزله آمد، تماس گرفت. گفت نگران مان شده است. دیگر از او خبری نشد. با این که می دانیم مرده اند، ولی می خواهیم که حداقل یک اثری از فرزندم و عروسم به ما بدهند. بقایایی از جسدشان را تحویل دهند. کاش کسی برود و جست وجو کند تا ما هم بتوانیم جسدی داشته باشیم. بتوانیم سر مزار عزیزمان برویم و کمی آرام بگیریم.»
منبع: oilna.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب